daughter-of-chaos92

Nie lubię pisać journali, to prawda. I nie robię tego chętnie, jednak czasem są momenty, że taka potrzeba przychodzi. Nie czuję, że muszę pokazać ludziom co takiego robię i co się dzieje u mnie na co dzień, lecz raz na jakiś czas dostrzegam u siebie coś nowego, co czasem siedzi we mnie od dawna ale się gdzieś ukryło a w dziwnych momentach daje o sobie znać. Albo muszę coś 'wykrzyczeć', pozbyć się tego z głowy i przelewam to tutaj, na forum publiczne, na które czasem ktoś zajrzy. Nie potrzebuję, żeby

Podczas jednej z ostatnich chwil słabości, kiedy w nocy po raz kolejny wpadłam na 'genialny' pomysł przesiedzenia dłuższego czasu na balkonie, nie czując nawet zimna wiosennej nocy, napisałam coś, co o mało nie wysłałam do osoby, która chyba nie powinna tego wszystkiego czytać. Wypisałam rzeczy, które do tej pory siedziały cichutko w mojej podświadomości, ukryte przed tymi, którzy mogliby je obrócić przeciwko mnie. Człowiek z każdym dniem jest o coś mądrzejszy... szkoda tylko, że te dni są tak nieuchwytne

No tak... Załamania nerwowego ciąg dalszy, choć dokładnie dbam o to, żeby nic nie było po mnie widać. Najgorzej było przed weekendem, bo ledwo powstrzymywałam łzy i odruch wymiotny :/ Teraz? Poprostu jestem... I nie wiem, po co. Nie znalazłam odpowiedzi na pytanie o powód, z i dla którego żyję. A właściwie nie wiem, czy można to nazwać życiem. Ja tylko egzystuję... O szkołę lepiej mnie nawet nie pytać, bo to dla mnie temat drażliwy... Zmieniam ją, bo w tej dostaję depresji. I chociaż nie potrafię d